Mantığın İsyanı Şiiri - Halis Babat

Bana ne senden,
be ey aptal yüreğim!
sana ben mi sev dedim,
ki bana sesleniyorsun.
ne tez unutun,
seni seveni terkettiğini,
ne tez unutun,
seni sevmeyene koşarcasına gittiğini.
bana ne senden, bana ne senden,
be ey aptal yüreğim!

sana demedim mi,
ondan bize yar olmaz.
sana demedim mi,
ayrı dünyalarda doğduk,
aşkımız aynı dünyaya sığmaz.
sen ne yaptın be ey aptal yüreğim!
aşkımıza kıble olarak,
onun merhametsizliğini seçtin.
şimdi neden ağlıyorsun,
be ey yüreğim.

ben bulutları severim dedim,
sen saçları bulutumuz olsun dedin.
ben güneşi de severim dedim,
sen yüzünü gösterdin.
eee ben yağmurlar altında,
dağlarda gezmeyi severim dedim,
sen gözyaşların yağmurun,
onun esmer teni de dağın olsun.
al da gezzz gezebildiğin kadar dedin.

gezdim,
esmer teninde,
gezebildiğim kadar,
ama yangınlar içinde,
ama ayağımın altında,
ihanetten alevlenen yangınlarla.
ayaklarım yandı,
derim parçalandı,
sen yandın,
ben yandım,
mutlu musun şimdi,
be ey aptal yüreğim.

ben gecelerde heyecanı,
on sekizlik kızların,
göğüs uçlarında aradım,
sen günahlarla oyaladın.
şehvette kapılıp,
fahişelerin çığlıklarına koştum.
sen gözlerimde cehennemleri yaratın.
ee olmadı kendimi namazlarda,
Allah için Allaha adadım.
sen Allah diye ona yalvardın.
şimdi söyle,
ben mi günahkarım, sen mi,
be ey aptal yüreğim.

şimdi ser-sefil perişansın,
kendini dünyadan soyutlamış,
güzellere düşmansın.
biri aşk mı dedi,
bir köşeye kaçar ağlarsın.
bana ağlama yüreğim.
benden fayda kalmadı sana
çünkü,
beni darağacına astığın yerde,
katilim olarak,
başucumda sen varsın.
helalik bekleme benden,
hakkım varsa haram olsun,
haram olsun, be ey aptal yüreğim.