Mantığın Bittiği Şehir Şiiri - Mehmet Çakır

Ben hüzün kentinin, yalnız çocuğu,
Mutluluk çok uzak, bir şehir bana…
İçimde ürperti, gözümde buğu,
Bir tek gün görmedim, huzurdan yana…

Gün be gün artıyor, saçımda aklar,
Öldürecek beni, bu taş sokaklar,
Her bayramda beni, hüzün kucaklar,
Hani sıcaklığın, nerdesin ana…

Bu şehrin tamuda, yoktur emsali,
Ateşten ibaret, zerre visali,
Geceler bir hüzzam, şarkı misali,
İnceden inceye, dokunur cana…

Bayattır ekmeğim, soğuktur aşım,
Bir sıcak yastığa, değmedi başım,
İçime attığım, her damla yaşım,
Zehir olur her gün, karışır kana…

Bu karanlık yerde, hep kahırdayım,
Mantığın bittiği, bir şehirdeyim,
Hâlâ bilmiyorum, nasıl, nerdeyim,
Anlamsız halime, veremem mâna…