Mansur Şiiri - Osman Deniz

Mansur gülümsedi ölüme
-Pervane su ister mi sakiden-
Tutuştu can fitili
Direğinde darağacının

Yüreğinden dudağa dökülmüştü söz
Hayret makamında oysa vacipti sükût
Aklın hükmü aşka kadardı
Sır perdesine düştü gölge

Sırrı surete nasıl sığdırır insan
Sırrı giyinen suret dudaklarda faş olur
Darağacında yeniden filizlendi Mansur
Ölüm değdiğinde yeşerdi can

Yok’a yokluk erişmez ki
İnsan; suretlerin bekçisi
Toprağın derdini bırak kefen düşünsün
Kırılsın yokluk aynasındaki ten