Manşet Şiiri - Emrah Kısmetli

Cılız sokak lambasının aydınlattığı kaldırımda yürüyorum.

Aklımda,
kurdeşenleri kağıda dökmek var.

Biraz önce
Evren gibi, uçsuz bucaksız bir kadının,
Yüreğine hançerimi sapladım.

Binalar gri, yürüdüğüm yol kara.
Hayatım gibi...

Demin üstünden geçtiğim logar kapağı,
Islak ve kaygan,
Buharlaşan pis koku,
Aklım gibi...

Sokak sessiz, daireler boş, ışıklar sönük
Yüreğim gibi...

Ruhum kadar eski taş binanın,
Giyotin kadar keskin köşesini dönüyorum.

Zonklamayla ayılıyorum...
Buğulanmış gözlerim,
ağlayan gök değil,
Sanki senin mavi gözlerin.

Elim alnımda,
Demin yüreğini kanattım ya!
İşte parmaklarımda o kan.

Karşımda pardesülü Azrail,
Senin hesabını soruyor bana,
Kızgın bakışlarıyla.

Elini cebime atıyor,
Seni tekrar üzmeyeyim diye,
telefonumu alıyor.

Bilmiyor kimliksiz olduğumu.
Alıyor diğer cebimden cüzdanımı.

Konuşamıyorum...
Gözlerimle haykırıyorum.
Bu eziyetin kefaleti,
bu kadar ucuz olamaz!

Gözlerimi kapatıyorum,
sokaklar ve binalar artık renkli.

Yazıyor, ertesi günü manşetler...

Neden seni değil de beni!
Anlayamıyorum...