Manolyam Şiiri - Melahat Çetinkaya

Gönlümün saatini sevgiyle aşka kuran
Ömrümün kuytusuna kumru gibi sokulan
Zamanın uslanmayan sarkacına dokunan
İçimdeki ırmağı denizine koşturan

Sevdasıyla yüreğimi coşturan
Zulamda tepinen taysın Manolyam

İmkansız düşlerimin masalsı tadı
Mutluluğa açılan kapımın anahtarı
Yüreğimi kemiren hazin hasretin adı
Ademle Havva ’dır aşkın miladı

Cennetten kovulma sebebi elmam
Tanrım seni bana saysın Manolyam

Ürkek serçe uykusunda aklımı uyuttuğum
Umudun mavisiyle oynaşan çocukluğum
Sevdikçe sevildikçe büyüyen tutkum
Kafesimde öten muhabbet kuşum

Tutuştu yüreğim kalp atışından
Volkandan fışkıran lavsın Manolyam

Gök kuşağımı çizen ressamın usu
Gül bahçemin yedi veren kokusu
Demlenen sızımın hüzün tortusu
Güzel düşlerimin vuslat uykusu

İçeyim sevdayı avuçlarından
Aşk okumu atan yaysın Manolyam

Yaşama kaynağım suyum havamsın
Azalan yanımı tamamlayansın
Ezelim,ahirim pembe dünyamsın
Özümü gösteren sırlı aynamsın

Sisler arasından süzülen hülyam
Sığındığım liman koy’sun Manolyam

Aşk odunda semah dönen pervanem
Işığı rüzgarla sevişen gölgem
Ayrılık beterdir inan ölmekten
Sensiz bana cennet bile cehennem

Sen gönlümün gök yüzünde parlayan
Yakamoz gecemde Ay’ sın Manolyam