Paris’in gri sabahlarında uyandı Manolya…
Seine kıyılarında yürüyüşler yaparken, gökyüzüne bakıp içini kanatan o derin boşluğa alışmaya çalışıyordu.
Ama her gün, her gece, her nefes…
Bir eksiklik, bir yarım kalmışlık…
Adana’da, sıcak rüzgarların arasında bıraktığı aşkına uzanıyordu elleri…
Ama boşluk… hep boşluk…
Beni kör kuyularda merdivensiz bıraktın,
Denizler ortasında bak yelkensiz bıraktın,
Öylesine yıktın ki bütün inançlarımı;
Beni bensiz bıraktın; beni sensiz bıraktın.
Devamını Oku
Denizler ortasında bak yelkensiz bıraktın,
Öylesine yıktın ki bütün inançlarımı;
Beni bensiz bıraktın; beni sensiz bıraktın.
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta