Paris’in gri sabahlarında uyandı Manolya…
Seine kıyılarında yürüyüşler yaparken, gökyüzüne bakıp içini kanatan o derin boşluğa alışmaya çalışıyordu.
Ama her gün, her gece, her nefes…
Bir eksiklik, bir yarım kalmışlık…
Adana’da, sıcak rüzgarların arasında bıraktığı aşkına uzanıyordu elleri…
Ama boşluk… hep boşluk…
Dağların dorukları dumanlı olur
Geriye dönmez savaşçılar...
Fırtınayla yıkanmıştır ömürleri
Karla yıkanmıştır yüzleri...
Bu yüzden asla vedalaşmaz
Devamını Oku
Geriye dönmez savaşçılar...
Fırtınayla yıkanmıştır ömürleri
Karla yıkanmıştır yüzleri...
Bu yüzden asla vedalaşmaz
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta