Manolya Şiiri - Mustafa Özçelik

Bana biraz gökyüzü getir
Tek bir kelime bile konuşmadan
Suyun kıyısında durup
İşaret ver kalbime

Gözlerin hangi çiçekten renk almişsa
Mecaz duruşuyla o dalga
Beni de içine çagirsin

Konuştukça azaliyor güzelligim
Dalindan düşen bir yapragin kaderini yaşiyorum
Aynalar kirilinca
Fotograflar da düşüyor suya
Muglak bir cümlenin peşine düşüp
Üşüyorum
Rüzgara açik bir yaninda oluyorum hayatin

Merhametin, o ilik rüzgar degmese yüzüme
Elbet benim de kiyametim olacak
Bedenimdeki dünya kokusu
Kendime sapladigim bu biçak bu agri
Dişimdaki kalabalik içimdeki tenhalik
Ne çok şey buluyor beni sen olmayinca

Bana kehanetler üzerine sorular sorma şimdi
Sesim ki bir gölgenin rengine bürünüp
Sana varligini sunuyor

Manolya! Yüz yillik adresim
Beni bana birakma
Bak, daracik merdivenlerinden çikiyorum sarayina
Düşebilirim sen olmasan
Derin kuyulara
Yeryüzü korkularina

Ey bir yazin rüyasinda
Bir kere daha açan çiçek
Her gölge varliginin esiridir
Aşikar kil kendini
Demli bir çay, biraz melâl
Yetmiyor bu hayati anlamaya

Istersen çocuk olur
Defne agaçlarini düşünürüm
Meleklerin yapraklari altinda
Gizli duruşlariyla olduklari yerde
Beni kimseler bulamaz
Uyurum sularin serin yataginda
Istersen yolcu olurum daglarinda
Kapinda akşamlari bürünüp sabahi beklerim

Ey ay işigi! Gökten bana bakan suret
Mürekkebi kurumadan şiirimin
Bana bak
Yeni açilmiş bir güle benzesin yüzüm