Manolya Şiiri - Metin Keleş

Her şiir kendi rüyasında
Her şair kendi rotasında
Beni unutma manolya
Ben seninle şiir ortasında
Ben aşk ile uçurum arasında
Bilmiyorum neredeyim
Şehrim yok benim
Bulutum sensin
Yağmurum yok manolya

Gece çocuklar yürür
Gece bir düştür
Gece çocuklar üşür
Kelebekler üşür sonra
Kalbim üşür
Kimseler görmez
Kimseler bilmez
İçimde selviler
İçimde sevgiler büyür...

Büyür manolya
Bütün hayaller büyür
Dipsiz kuyular ormanlar büyür
Gözler büyür kulaklar büyür
Ama;
Dilsizler yine dilsizdir
Körler yine kör
Sağırlar yine sağır
Sen bilmezsin manolya
Betonlar soğuk aşk ağır
Sen neredeysen ne olur,
Ne olur beni de çağır...

Çağırırsın manolya
Kimsesizliğim gelir ardına
Sonra,
Çocukluğum gelir aklıma
Büyüdüğüm o sokaklar
Misketlerim yırtık cebim
Şapkam yoktu manolya
Ama
Şakam da yoktu
Seni ölesiye seviyor
Ölesiye seviyordum manolya

Seviyordum manolya
Aynalara yağmur düşerken
Buğusunda bir pencerenin
Senin yokluğunla çoğalıyorum
Sonra sensiz sabahlara uyanıyor
Kahvaltısız yollara düşüyordum
Ekmeğin peynire olan özlemi
Simitin çaya olan sevdasında
Seni arıyor seni ağlıyordum manolya

Şimdi ışığım söndü manolya
Aynalarım kırıldı sokaklarım dar
Sende yoksun artık
Şimdi beni kim anlar...