Mankurt Şiiri - Caner Polat

Mezar taşları masum durur
Bir çocuğun yaşam dolu gözlerinde
Yığıntılı yaşam kaybolur
Gündüz kirletilmiş bir evrak gibidir
Gece sanki tüm gerçekliklerden sıyırmıştır kendini
Yoksun bırakılmıştır insanilikten bir benlik
Bu yüzden destandır Mankurt

Ne büyük bir gafletle
Dalmış olmalıyım ki hayata
Görmedim orda
Aşkın tılsımlı yüzüyle irkileni
Gece/gündüz/yaşam
Nöbetlerinden arta kalan
Ve kimi zaman umursamaz gibi duran
Uzunca bir bekleyiş
Zaman aralığından devşirilen

Devrimler
İhtilaller
Gökyüzüne dayamışçasına namlusunu
Kurşun sıkmaktalar
Oysa haberler yerdendir
Toprak olanca bereketiyle seslenirken
Ve şahit olurken
Bir başka zaman aralığı buna
Ben yine
Çıbanlarımın sancısıyla irkilirim

Bilmem yüzümün utanılacak
Taraflarında sakladıklarımı
Bilmem yüzlerin
Utanılacak taraflarında saklanılanları
Utanılacak taraflarımı bilmem için
Bana kızların korkuları ağırlıklı cesaretleri
İçi boş efsanevi demeçler
Yaşadıklarım
Bir belge gibi sunulur
Oysa acılarımı bilmemde
Kendim yetersizimdir
Ne görkemli bir felsefe
Ne kurgulanan intiharlar
Ne ölümle gelen hayat
Ne… ne… ne…
Bakir bir bekleyişten
Ve haykırıştan
Öteye gidememenin verdiği sancılar

Beynim ve bedenim sarsılmakta
Marx ve Hegel’den yana maddeci diyalektik
Tanrı’nın ölümü Nietsche
Başkaldırı ve isyan Camus
Anarşist Tolstoy
Protest Luther
Kabaca bir tarif
Düşünüyorum o halde varım Descartes
Aydınlanma
Sancılı bir dünya
Türlü prangalar sana, bana, ona...

Ve her tarafta ödünç hayatlar
Ya benim hayatım bir başkasında ödünç
Ya bende bir başkasının hayatı ödünç