Kafamızı sıkan bu kıskaç
Kendi korkularımızdan başkası değil
Nefretimizin mankurtu olmuşuz
Unutturulmuş bize sevginin nefesi
Hoyratlığımız delirmişliğimiz bu
Açmaz korkularımız
Bileğimizdeki kelepçeyi
Alnımıza yazılan kader sen söyle
Yok mudur bunun bir orta yolu
Ya intikam için güç ver bize
Ya da öğret tekrar sevmeyi
Ey sen ki asra yaklaşan yemin
Söyle ki sırrını vazgeçelim
Çaresi kalmadıysa kalmanın
Yolu nedir tam bir gitmenin
Ey insan ne haldesin
Çığlıklar içinde suskun..
Kendi kaderime esirsem
Kurtuluşum nedir?
Ey iradem yok musun?
Kayıt Tarihi : 9.2.2024 10:00:00
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!