Mankurt Şiiri - Hakan Karaduman

Kafasını tıraşladılar kanatarak, önce

Devenin boyun altı derisi kalın olur diye, önce

Usta kasaptı, yapıştırdı kanayan deriye göre, önce.

Güzel şapkaladı kafasındaki deriye, kanıyordu ya, önce

Kaşımasın diye ellerini, çarpmasın diye başını bağladılar, önce

Kızıl güneş öğle vakti yakarken ovayı, sıcak ve vıcık, ateşten önce

Bozkırlara saldılar, beş gün beş gece, kurusun diye, deri ve kanayan deri, önce

Beşte dördü kurtulduğunu anladı giderken, dayanamayanlardı gidenler, ölümden önce

Beşte biri inadına dayandı,

Azgın zaman elde duran eşya gibi tonladı,

Her saniye güneş, tokmak tokmak, yavaş yavaş geçince,

Devenin derisi kurumadan ince serin alevdi önce,

Kafasına yapıştı derisine girince.

Sonra;

Kururken deri, gerildikçe gerildi,

Sanki çelik mengene gibi,

Sönen bir yıldız gibi gerildi saçsız deri,

Saç da durmadı yerinde,

Deriden geçemeyince,

Büyümeye başladı gerisin geriye.

Her tel ince boru,

İnceden inceye emerken tüm hayatı silinince,

Hazırdı ilk ekmeği verene köleliğe, insanlığı gidince.

Kimsenin yapmayacağı, yapamayacağı işlerde ne soru

Ne sorgu,

Evet ya da hayırdı tüm eli kolu.

Orta Asta bozkırlarının karanlık yüzünde yaşadılar onlar,

Onlara derlerdi mankurtlar…

Tutsak kalınca bu asırda, umut denizinde çoktular şu zamanda mankurtlar,

Söylenenlere inanırdılar, ne verirsen yerler, sormaz, bilmez, etmezler mankurtlar,

Alışkanlıklarda yaşarlar, yalanlara inanırlar, yalnız zamanlarda kaybolacaklar mankurtlar.