Manken Şiiri - Ümit Tuna

Yıl 2005’di
Temmuz ayıydı,
Benim için çok güzel günlerin başlangıcıydı,
Kim bilir belki sonu acıydı.

İlk kez görecektim onu,
İçimde garip bir heyecan dolu,
Karşımda gördüğüm anda,
Aşık oldum ona.

Tahminimden çok daha güzeldi,
Sanki manken gibiydi,
Cennetten kaçmış melek gibiydi,
Yüzü bebeksiydi,
Kalbim başka bir türlü çarpmaya başladı.

Artık her şeyde o vardı,
Onunla olmak çok daha farklıydı,
İlk kez aşık oluyordum galiba,
Sonu hüsran olsa da.

Çok geçmedi ayrıldık,
Daha doyamadan ona,
Ben galiba aşık olmuştum ama,
Onu unutmak hiç kolay olmadı.

Unutumadım da,
Ayrıldıktan sonra,
Kaç kere uğraştıysam da,
Olmadı, barışamadık.

Kaç kere elimi uzattıysam da
Hep kaldı boş da,
Kalbim çok kırıktı ama,
Ya barışırsa diyordu,
Kendini teselli ediyordu.

Olmadı, barışmadık
Şimdi bir görsen beni
Saç, sakal birbirine karışmış,
Üzerimde eski bir kot,
Yırtık bir gömlekle,
Bekliyorum seni.

Hala dönmedin sen geri,
Niye çıkarmıyorum o eski elbiselerimi,
Niye mi?
Onlar senin en çok sevdiğin elbiselerimdi,
Hep bunları giy derdin bana.

İş de çıkarmıyorum bundan sonra,
Hep aynaya baktığımda gözlerin geliyor aklıma,
Dediğin sözler hala kulağımda,
Tatlım derdin bana.

Artık olmasan da yanımda,
Yaşanan günler hatırına,
Bir selam yolluyorum sana,
Bir dostla! ...