Maniler (54) ' Göynek Diktim Kumaştan...'

yar elinde güğümü
çeşmeden su taşıyor
görünce ben gülümü
el ayak dolaşıyor...

günün vakti daraldı
gönül coştu duraldı
azıcık aklım vardı
onu da yarim aldı...

dağlar başı kar oldu
yüreğe efkar doldu
bu ayrılık yüzünden
gönül bağlarım soldu...

yar gönlümü avutur
sinesinde uyutur
cilveli bir bakışı
efkarımı dağıtır...

göynek diktim kumaştan
göynüm kurtulmaz aşktan
benim bir sevdiğim var
sanki yüreği taştan...

yare değer vermeli
vermeyeni sürmeli
aklımı baştan aldı
kalem kaşı sürmeli...

yari her dem ararım
uçan kuşa sorarım
hicranın yangınında
alev alev yanarım...

yar gurbete düşünce
alır beni düşünce
hüzenlerde kalırım
yar aklıma düşünce...

sevenlerde yaz geçmez
zalimlere söz geçmez
şu benim dertli gönlüm
nazlı yardan vazgeçmez