Maniler 17 Şiiri - Adnan Ünal 1

Kız Naile Naile
Gel çıkalım sahile
Bir sen, bir ben, bir çocuk
Olalım biz aile

Boşa tohum ekmeyim
Bölüp yeyim ekmeğim
Bir vefâsız yüzünden
Heder oldu emeğim

Yolcuya gerek yoldaş
Sırrına ortak sırdaş
Ben tahammül ederim
Olsan da bana sırnaş

Yârimin beli ince
Dili biraz keskince
Yârime plan yaptım
Düşündüm ince ince

Kara ayrıdır aktan
Ayrılmayalım Hak’tan
Gel de baş göz olalım
Hayır çıkmaz sokaktan

Kimisi erik sever
Kimi kaysıya biter
Benim yârim şeftali
Hepsinden önde gider

Nazlı’m tutmaz elimi
Beğenmez o kelimi
Bana tav olan pek çok
Benim yârim deli mi

Bel bağlama umuda
Bıçak vurma armuda
Onu kandırmak için
Kalkarım ben hamuda

Dostun kalbi kırılmaz
Ona hesap sorulmaz
İçine bir kurt düşse
Bir daha da durulmaz

Bu dünyada naçarım
Biraz argo kaçarım
İçim sevgi doludur
Herkeslere saçarım

Dövene elsiz ol sen
Sövene dilsiz ol sen
Yârine şirin görün
Peruk tak kelsiz ol sen

Bostanlar çürük çarık
Ona yaptırdım çarık
Onun burnu havada
Potin ister şımarık

Kiraz dallarda biter
Hasret gönülde tüter
Şu benim kem talihim
Hep takır tukur gider

Bugün kafam karışık
Gözlerim ışık ışık
Baktığım kızı gördüm
Başkasıyla sarışık

Yeme sen abur cubur
Sonra olursun obur
Hele otur yanıma
Öpeyim şapur şupur

Bahçede yeşil soğan
Yüksekte şahin, doğan
Var mıdır senin gibi
Anadan güzel doğan

Yolda yürür bir ıtır
Yürür iken kırıtır
Hepsi senin mi dedim
Bana bakar sırıtır

Yâr çıkar yürüyüşe
Bense binerim çüşe
Ben bakarım, o güler
Hastayım o gülüşe

Mani yazayım dinle
Hoştur mani seninle
Benim gibi yiğide
Hasta ol da sen inle

Gökyüzünde yıldızlar
Olmasaydı şu kızlar
Şu kızları görünce
Benim yüreğim sızlar

Adnan ÜNAL "ö.ç.m"
115