Manik Ruhum Şiiri - Nermin Akkan

MANİK RUHUM
Bazen dünyanın merkezi olduğuma
Gerçekten inanıyorum.
Ay da, Güneş te,beni gördüğüne
Şükrediyor sanıyorum.

Ben olmasaydım sanki,
Bahar gelmezdi diyorum.
Ben doğmasaydım inan ki,
Dünya dönmezdi biliyorum.

Zaman zaman, ışık saçıyorum.
Kış ortasında kırmızı güller açıyorum
Lapa lapa kar yağarken,
Gökyüzünde kanat çırpıp, uçuyorum.

Her hastaya şifa dağıtacağıma inanıyorum.
Yalan olduğunu bilsem de, her iltifata kanıyorum.
Bazen kara kışın ortasında, alev alev yanıyorum.
İşte o zaman ben, manik ataklarımı tanıyorum.

Sonra yavaş yavaş dağların altında eziliyorum.
Saklanacak yer arıyor, daracık kalbimde büzülüyorum..
Üzülüyor, üzülüyor, üzülüyorum.
Korkma, diyorum kendi kendime, bu da geçecek.
Sonra yaş olup gözlerimden süzülüyorum.

Sığmaz oluyorum suçluluk yüklü olan giysilerime
Çöküyorum beni artık taşıyamayan dizlerime.
Bakamıyorum ardımdaki dolu dizgin izlerime.
Alevler dökülüyor yüreğime,
Şimşekler çakıyor gözlerime.
.

Yine, yine şahlanıyor uyuyan arap atım
.Yine yelkenler fora diyecek, marinada bekleyen yatım.
Haydi kalk manik gönlüm,
Uyan içimdeki çocuk,
Tasarruf günü değil bugün, dünyanın anasını satın!