Manik Bir Sevgi Şiiri - Ömer Burçin Özkişi

Ellerinden tutup
Yalnızlığıma kattım seni
Ilıcık bir tene hasret tenim
Uyarıldı tüm hücrelerince
Ellerin...
Serçe kadardı
Ürktüm ilkin
Avucumda yitip gitme diye
Açtım ellerimi göğe
Tanrıya yalvarır gibi
Oysa inanmam ben Tanrıya
Sana inanmak istedim...

Beynimin kıvrımlarına aldım seni
En karanlık kuytularına
Buzdan sarkıtlar arasından geçtin
Erittin en çok üşüdüğüm yerlerimi
Öyle baktın ki içime
İçimi açmaktan korkmaz haldeydim

Elinden tutup sahile sürükledim seni
Bir rakı sofrasına oturttum
Sodanı unutmadım elbet
Senin gözlerinde sorular
Ben konuşmaktan yoruldum
Ana sütünden kesildiğinden beri
Hüzünle beslenen ben
Sırılsıklam sarhoş
Yükselip kendimi kıyılarına vurdum
Gözlerin
Köpük köpük
Ellerin bir serçe telaşında
Ufacık ufacık dokunuyorsun
Belki öldüm sanıyorsun
Oysa ölüme teşne bu adam
Yaşama tutunuyor
Gözlerinden dudaklarına akan bakışlarda