Manik Alevler Şiiri - Merve Acır

Yanacağımı bilseydim,yakardım o geceyi,

Yine de deymezdim sana.

Alevleri yaratmak başka,

Yanmak başka.

Bahsetmek ve bahşetmeyi karıştırıyorum artık,

Bir yerlerden duman tütüyor.

Neron İşini çoktan halletti.

Kayra Afrika'da ölüm döşeğinde

Ve Kinyas,karısının kollarında.

Ben olamam değil mi Mira ?

Kaburgalarımın altında bir fokurdama,

Arpa olmalı ya da anason sebebi.

Kaynıyor olamam herhalde,

Yanıyor olamam değil mi Mira ?

Bir damla gözyaşıyla yakmaya çalıştığım doğrudur bu şehri,

Ve bir kibritle durdurmak selleri.

Doğrudur,yıldızlardan atlamak için istikameti gök eyleyişim,

Ve yine doğruydu arşa çıkmak için yer kabuğunu delişim.

Bir yerler yanıyor.

Rapunzel çoktan kesti saçlarını,

Piraye öleli yıllar,

Ve Nazım seveli kadınlar.

Ben değilim !

Leyla mutlu öldü,

Varsa da Mecnun yanına varmasa da.

O yanmadıysa,ben değilim !.

Kendim çıkarmadıysam yangını yanamam.
Kirpiğimden düşmediyse kıvılcım.

Hedefi ben seçmediysem ve hatta vurulduysam 12'den,

Yanamam.

İçerisi fazla sıcak.

Ellerim buz kesti.

Tırnaklarımdan titrek dumanlar,

Nefesim buhar yudumlar.
Gördüysem ne olmuş seni !

Dokunduysam,

Ne olmuş okşadıysam sesini.

Yara izini kazıdıysam aynı yere.

Yanmaya sebep mi ?

Kaldıysa nefesin tenimde ,

Yakmana neden mi ?

Ben yanıyorum Mira !

Gözlerim kızılın elli tonu,
Gecem kan çanağı yorgan.

Dokunduğum yerde beş parmak is.

Durduramadığım bir ateş silsilesi,

Alevler manik,

Alevler depresif,

Fütursuzca kavruluyor içim.

Kar için yazılsaydı bunlar, beyaz ölüm,

Bir kardelen kopar gelirdi yerden,

Kurtarırdı bütün umutları,

Umutlar yeşerirdi anarşist bir çiçeğin renginde.

Ve dört nala koşan bir Arap kısrağı ,

Takardı tasmasını yarınların.

Ama lav delinir mi Mira ?

Ateşte çiçek yetişir mi ?

Yananı severiz biz,

Yangına baş kaldıran sevilir mi ?

Lav Mira,

Lav, delinir mi ?