Manifesto Şiiri - Zafer Altuntaş

bir açlık düşünüyorum
yarı yamalı elbiselerden boşanan
nehrini şaşırıp yaşamanın
hep kendi arkını kutsayan insanlardan
yüreğe emanet bir kaygının
belki de en çok içimize sindirdiği
bir açlık düşünüyorum

bir açlık düşünüyorum
doymakların bilinmediği çağlar üzerine
acıkmış iştahlar kabaran
ağzında salyalarıyla sokaklar geçip
bir dünya dönemecine yoksulca bakan
insanların katil yuvalarına
hayran bırakıldığı
hayaller kadar hakikat
üstelik zalim ve medeniyetkar
bir açlık düşünüyorum

bir açlık düşünüyorm
yurdumu koparıp hayasından
ona yeni topraklar çaldıran
ellerinde neşesiyle zamanın
bahçesinde kabarmış yarıklar bırakan
dolu dolu bir ızdırabın
bazen acılar dindirdiği
bir açlık düşünüyorum

bir açlık düşünüyorum
haksız değil çünkü yaşamak
çünkü yaşamak
katresiyle büyüyüp azgınlığın
neşe dolu ziyaretlerden biriktiren
elleri kadar masum deliliğin
çiçekler açarak kara kuyulara
kızarmış etler gibi kokan
evet çünkü yaşamak
bir kader hassasiyeti değil

bir açlık düşünüyorum
unutmak arefesinde olan
öyle bir açlık ki
herkes peşinde kendi boğazının
ona bir ululuk yamalama etkisine kapılmış
düşünüyorum bazen belki de haklılar

peki ya söyleyin
bu ihtişamlı topraklar adına
böyle süzülüp yaşamak mı kader
kim inanır bazen sövmek cesaretine
işte bu öyle bir açlık ki
bir insan ancak böyle çıldırabilir

işte ben
böyle bir açlık düşünüyorum
insanların aklını okuyamamanın verdiği gururla
niyet yazmak kibrine kapılmadan
yeni rüyalar görmemek adına
gerçeğine sarılıp dünyanın
ayaklarım yorgun
israf yuvalarına koşa koşa
ellerimde mis kokan ekmekler
halka vicdan dağıtıyorum
ve işte ben
en çok bilerek haddimi
sizin için size
böyle bir açlıktan korkuyorum

kesb-i afiyet olsun