Manifesto Şiiri - Dinçer Çankaya

onlar düşün evreninde baharla kardeştiler
sevdalar kralığında...
dert elem nötrdü her zozanda
girdaplar sorulmaz ateşler yakılırdı
sevda dolu yüreklerce

her rüzgar dosttu aç gecelerde
kardelenler yoldaş..
en uzun yolculuğa başlarken
takvimler soytarıydı hızla
geçerken....

kokardı gül ve papatya
delikanlıydı herkes herşey canandı candı
ve zaman kalleşliği iyi bilirdi

ölüm yasaktı her dilde
acı ölmüştü onlarca
her mevsim halay rolündeydi başın

ve sonra bir kahpelikte buldular
evreni
ağıtlar coştu ölümler sıra beklemedi
kokmadı hiç bir gül papatya
ağladı ağladı gökyüzü

uyandı insan evladı gözü fırladı
yüreği çatladı....
savaş ölüm ihanet bir anda
göstermediler bir cihana güneş doğuşu

susadı göller dalgaya hasret oldu
denizler
karsız kışlar güz yapraksız hayat
anlamsız...

oy felek diyenler çığlaştı aktı hüzünbaz gökyüzüne
dem u devranlara lanetler okundu
kırılgan ayazlarda

sonu bitmeyen masallar başladı
sattı dost bir şimşek kurnazlığıyla
ve yürekler dayanmadı
ve isyan edildi....
dertler şahlandı bir tütün
merasiminde
evren konuşuldu anlatıldı ve yaşanıyor