Maneviyat İklimi Şiiri - Mehmet Muratoğlu

Kendi halimce öyle biçare ve bezgindim.
Sanırdım kaniatın kütlesi var üstümde.
Boşa yese kapılıp hep kendime küstüm de.
Safa ile Mervede Hacer gibi gezindim.

Gece bitti bitecek tam tan ağrısındayım.
Derenin ortasında bir kum sağrısındayım.
Yol vermiyor içimde karamsarlık geçidi.
Ezanlarla seslenen vahdet çağrısındayım.

Umutsuzlukla sarmal kaygı kuyusundayım.
Bir kula ram olacak gaflet uykusundayım.
Silkindim üzerimden düştü ölü toprağı.
Artık rahmet yurdunun şimdi huşusundayım.

Ne büyük gaflettir ki bir faniye kul olduk.
Öyle bir zaman geldi kalpa geçmiş pul olduk.
Kendimizi yar saydık, can saydık, canan saydık.
Bir zalimin elinde çiğnediği yol olduk.

Manevi bir denize boş girdik dola çıktık.
Nihayet eğri yoldan doğru bir yola çıktık.
-M.M