Maneviyat Şiiri - Sevda Toşur

Başkasına meyletme, seni yorar yıpratır.
Başkasına meyletme, benzin sararır solar,

Bazı günler ruhum üşür,duaya sarılırım
Bazen ruhumun aynası puslu; Sen’i arar sorarım.

Gönüller talan olmuş, ruhum sonbaharı yaşar,
Sen’in varlığınla cemre düşer, gönül baharı yaşar.

Gönül aynasında kainatı izledim; Sen’i gördüm,
Sen’i bulunca ben, can özüme döndüm?

Ruhumun seması bazı aydınlık,bazı karanlık,
Gönül,perdeleri çek te otur görünmesin karanlık.

Gönül penceresinden semaya açılır bir el,
Bin bir ah ile yükselir; arşa değer.

Ruhumun penceresinden içeri, süzülür ılık bir yel,
Bu yel ruhumu rahatlatan; ötelerden, gizli bir el.

Ruhumun kaynayan tenceresine, odun atar ümitsizlik.
O’nun adını duyulunca ,kaybolur ümitsizlik.

Mana aleminden bir ses! Kulum orada mısın? der,
İçimdeki sessiz duaya, melekler eşlik eder.

Bulutlanmış gönüllere,ötelerden rahmet iner.
Gönül hazanım canlanır,bu can taze güle döner.
Gönül hazanım canlanır,bu can taze güle döner.