Manevi Düşler Şiiri - Mehmet Nacar

Çin’in nüfusunu amele tutsan,
Çağlayan sevdama set çekemezsin.
Duygunun gölüne denizler katsan,
Gönlümün eline su dökemezsin.

Elimden kaçarsın gördüğün yerde,
Nazların ilaçtır düştüğüm derde?
Muhabbet beklerken ela gözlerde,
Ağlayıp yarama tuz ekemezsin.

Cesaret edemem senden kopmaya,
Hasretin yolundan zevke sapmaya.
Gülüşün yetiyor köle yapmaya,
Azatla uzakta bırakamazsın.

Leyla’nın dilisin gönül lehçemde,
Yılları eskitip sevda bahçemde,
Ak güvercin gibi gezinip hem de,
Ardından sevdama hor bakamazsın.

Kerem’ce yanarak uzanan eli,
Tutmazsan peşini bırakmaz deli.
Gönül pınarımdan sevdamın seli,
Kaynarken gözünde od yakamazsın.

Aşığa çiledir nazın fazlası,
Sevene gülümser sevenin hası.
Kalbime takarak sevda halkası,
Kendin bu sevdadan hür çıkamazsın.

Nerede sendeki manevi düşler?
Gönlünü kınıyor sevişen kuşlar.
Bir taze toprağa gözünde yaşlar,
Kalbimi gömerek taş dikemezsin.