Manevi Anne Ve Kadınlar Şiiri - Hayri Sarı

Ey öz öğrencimin manevi annesi!
Çok şiir yazılır senin için daha.
Bulutların üzerinde kalkıyorsun şaha.
Kavuştururken
Manevi eniştelere manevi kardeşleri
Coşkulusun
Atatürk’ün manevi huzurunda
Ve
Mevlevi ayininde gibi.
Çoğaltırken yalnızlaşıyorsun yani.
Yalnızlaşırken büyüyorsun tabi.
Yastığımı paylaştığım,
Aşkını kimseyle paylaşmayacağım,
O biricik kadının yanında bile
Çember çeviriyorsun beynimde.
Sen kimsin?
Ruhumdaki hangi boşluğu dolduruyorsun?
Sen benim manevi neyimsin?

Ne kadınlar geçti dünyamdan,ne kadınlar
Ruhumla okşayıp el süremediğim,
Saçlarının arasında uyuyamadığım,
Ellerini,yanaklarını öpemediğim
Ne kadınlar,ne kızlar...
Sabır küpü anneannem,
Bir anaç tavuk havasında babaannem,
Melek gibi uçuveren annem,
Teyzelerim,yengelerim,kız kardeşlerim,
Analığım,kaynanam,baldızlarım,
Arkadaşlarım,öğrencilerim...
Ne kadınlar geçti dünyamdan,ne kadınlar

Her mevsimin çiçeği başka başka.
Kır çiçeği biter dağda,yamaçta.
Renk renk,koku koku dünya.
Cinsiyetsiz aşk,
Biyolojiyi çıldırtan kuram.
Çiçek çiçek dolaşıp bal toplamayan arı.
Yanlış mevsimlerde
Adını bilmediği çiçeği arayan adam.
Yapraktan korkan renkli kelebek.
Ve sen Dede Korkut kız
Kitap gibi sevdiğim,ekmek gibi saydığım
Sen benim manevi neyimsin?
Eli sopalı melek! Hadi,hadi uç beynimden.
Kon bin bir renkli umut çiçeklerine.
Sen kon da dalına
Ben kavuşayım manevi huzuruma.