Mandal Niyetine Şiiri - Harun Erdem 2

Eskileri vererek
mandal alır gibi
iyi günlerde biriktirdiğim dostlar
ılık bir son bahar yağmuruyla
süzülen kuru yapraklar gibi
akıp gitti
Bu benim ne son aldanışım
ne son sükutu hayalim
ne de ilkti

Ben yüreği mangal mangal
gülüşü Akdeniz mavisi
sinesi gökyüzü gibi engin
yüreği Karun'dan da zengin
seni tanıyana dek
böyle kah doğrulup
kah düşerek
yüz yerden
bin badireden sekerek
derin sulardan
zor sınanmalardan geçtim

Çocuktum, gençtim,
Delikanlı oldum göğerdim
İnsanın hasını gözünden
tanımayı çok geç öğrendim
Sonradan
geleneği bozdum
ezberlerimi unuttum
içimi her kaybettiğimi
yeni kazandıklarımla soğuttum
Adımı, namımı
evimi, barkımı
tüm eski şarkıları unuttum
Bir tek sana yaptığım bestemi
adı vefa olan semti
aklımda tuttum

Senden önce ne varsa
eski hatıralarımı
çocuksu hayallerimi
sağcılıktan kalma ergen ideallerimi
Eskiciye bıraktım
içimi yıkamak için bir ibrik bir leğen
rüzgarla kurutmak için
bir kaç da mandal aldım

Ateşle sınanmamış ne varsa
dar gün görmemiş
bir tek sevgi de kalsa
hepsine, bir ünlem koydum
Beklentisizlik bir dipsiz uçurum
ben beklemekten yoruldum

Öğrendiklerimden geriye
beni ellisinde teselliye
İçimi serinletmeye
Anne Baba ve dahi kardaş
birkaç iyi arkadaş
bir iki eski tüfek
bir yarım solcu yoldaş
ve sen kaldın
Bundan başka ne varsa geriye
hibe ettim eskiciye

17 Ağustos 2018