Mancınık ve Kaldırım Şiiri - Arif Naif

kendime ve bana;

Işığını esirgedi bu kez, bu değerli ve anlamsız gecede
Saklanmak hayatta kalmak için tek çare olduğundan
Kimseye yaranmaya çalışmadan ve usturuplu
Sadece kış gecelerinin balkonlarında görünen ay
Işığını esirgedi bu kez, bu değerli ama sensiz gecede.
Benim pek değerim yoktur ama belki biraz sevebilirim
Denedim sevmeyi yaz gecelerinde, yarasalarla birlikte
Sade sana mahkum olarak sevmenin telaffuzu olamazdı
Keşke olsaydı da o tırlar, kamyonlar bizi biçseydi
Yazmaktan okumaya ve sevmeye kadar biz seçseydik
Öldük derdik yine de ölmezdik, işlerdik hüznümüzü
Bütün havayı ağaçlarla kaplar, dallarına kuşlarını kondurur
Büsbütün sessizlik içinde yapay çiçeklerimizi koklardık
Parçalanmak bu demek vahşice, yolun ortasında
Ya da birkaç cümledir ağızdan çıkan, çıkamayan
Cümle kendini esirgedi bu kez, bu anlamlı gecede
Keman yayından daha ince şu aşklar, hele aşıklar
Sevmeye meyillidir gönülleri,
Yalnızca gerçeği bilenler aşık olmazlar.
Ölümü tercih etmek zordur bu raddede.
Çoğu kez yarım bırakır bir kadın, bir erkeği
Sevdiği kadını terk eder bir erkek, çoğu kez.
Günün birinde arar ama bulamaz koyduğunu
Eskiye dair ne varsa onunla avutur bardağını
Gizem olmazsa işin içinde, aşk da olmaz, aşık da.
Ama bir çırpıda söylenen sözler gibi değildir bu
Ölmek de zor şeydir, herkesin tattığı gibi.
İntiharla karışık yaşama sevinçlerinin tam üstünde
İlk defa ışığını esirgemedi ay, beni dinledi.

19.10.2018