Manay-ı Harfi Şiiri - Cihat Şahin

Bir veli bir harfe, olurmu köle?
Olursa şayet, bu mana derin.
“Ne biçim harfmiş, bu”,sen sakın deme.
Bozulur bu sırla, eski ezberin.

Mana-yi ismiyle, manasız her şey,
sanisiz sayılsa, hiçleşir bir şey.
Halıkla merbuttur, elbette her şey,
Bilsen saniyi; vardır ederin.

Varsa bir eser, vardır müessir.
Ondaki sanata, kim eder tesir?
Etme fikrini, doğmaya esir!
İlmi bir cevap, arasın serin.

Güzel bir nakışa, elzemdir nakkaş.
“Yok” dese,”nakkaşı”; cahildir o baş.
Duvara konmazsa, ustasız bir taş,
Düştüğü gayyadır, dibi çok derin.

Sanatı sanatçı, eder istimal,
Ustasız esere, verme ihtimal.
Çağdaş delilik, bence bu hal,
Bu ancak şeytandan, alır aferin.

Tesadüf kördür, görmezki gözü,
Tabiat sağırdır, anlamaz sözü,
Sebepte şuur yok, tanımaz bizi,
Akilsen orada, olamaz yerin.

Bir tablo görsen, sorarsın ressam,
Bahar kaç tablo, nerede ressam?
Sözüme kulak ver, samimi dostsan?
Münkirlik olmasın, senin kaderin.

Tabiat kanundur, koyamaz yasa,
Ne fayda ne zarar, veremez nasa,
Şayet akılın, başında ise?
Mantığın yanında, olmalı yerin

Her şeyin takdiri, olur Allahtan,
Nakış’ta sanatta, ancak lillahtan,
Mana-yi isim’de, takılmak hatan,
Mana-yi harfiyle, gider kederin.

“Ne güzel “tabiri; cehlin eseri,
Verdin meçhule, gülüm eseri,
Halikın yapmıştır, bütün asarı
Olsun ilime, tabi dillerin.

“Maşallah” kelamı, çözer düğümü,
“İnşallah”sözüyle, buldun eğimi.
“Tesadüf “demek; gaflet lağımı
Şuura yönelsin, tüm meyillerin,

Hak için sevmek, rızaya medar,
Götürür muhibbi, mahbuba kadar,
Mahbubun gönderse, cennete kadar
Şükürler yansıtır, her bir hallerin.