Manavgat'ta Yangın Şiiri - Mustafa Erol

MANAVGAT’TA YANGIN

Acı bir haber daha duydu, işte kulağım.
Bu haberle kupkuru oldu benim dudağım.

Yangın sanki ormana değil,bana düştü.
Sanma ki sana değil de,yabana düştü.

Nice börtü böcekle beraber can verdik.
Belki can değil hayattan heyecan verdik.

Senin,benim kısaca herkesindir orman.
Ormanlarla gelir,göze fer,dize derman.

Sebebi neyse, yangınlar artık bitmeli.
Ağaçlar nefes vermeli,kuşlar ötmeli.

Her yetkili çeşit çeşit sebepler açıklar,
Bitmez yangın,bitmedikçe aklı kaçıklar.

Dal kesenin başını keserim fermanı,
Fatih’ten bu yana korudu hep ormanı.

Hep yaşarken orman köylüsü vatanımda.
Fotosentez enerji olurdu kanımda.

Şimdi ne oldu,sorarım ne oldu bize.
Ecdada bakıp da gelelim kendimize.

Ne üç beş dönüm için ormanı yakalım.
Ne de orman yakanlara seyre bakalım.

Ne verelim küçük bir çıkara avanta.
Ne de kurulsun ormanımıza lokanta.

Ey yüce milletim,muhtaçsak dermana biz.
Hep sahip çıkalım canımız ormana biz.

Mustafa EROL