Manavgat Destanı Şiiri - Mustafa Erol

MANAVGAT DESTANI

Bir başkadır Manavgat’ın sahili,
Köyü bir başkadır, şehri bir başka.
Olsa da konuşsa resminin dili,
Ressamı başkadır, şairi başka.

Bir yanı deniz, bir yanı karada,
Yazlarla kışlar, kardeştir burada.
Toplanır sebzeler, her an serada.
Sebzeleri başka, meyveler başka.

Bulunmaz ki dengi, böyle güzelin,
Sahilde; karpuz, portakal, mandalin.
Yaylasında, ayran sunar bir gelin.
Yaylalar başkadır, sahiller başka.

Yaylasında kaval, sahilinde caz.
Güzeller yaparken, cilve ve naz,
Konuşur aşıklar, elde udla saz.
Sazları başkadır, telleri başka.

Toroslar’ı, kucaklar Gebece’ si,
Denizle iç içe, antik Side’si.
Gönüllerin, Manavgat’tır gıdası.
Sarıları başka, Ahmetler başka.

İki Şelaledir, gelene durak.
Büyükle küçüktür, ustayla çırak.
Çağlayınca sular, kardan olur pak.
Suları bir başka, köpükler başka.

Nice güzellik var, O’nun özünde.
Mutluluk okunur, her dem yüzünde.
Bir eşi bulunmaz, gezsen yeryüzünde,
Merkezi başkadır, köyleri başka.

Bir bakarsın, Güneş yakar adamı,
Bir fırtına gelir, götürür damı.
Gök gürlemesi, ürkütür madamı,
Yağmuru başkadır, yelleri başka.
On iki ayında, dağ ile bayır,
Bazen çiçek olur, bazen de çayır.
Güzeli güzelden, kolaysa ayır.
Çiçekler başkadır, gülleri başka.

Toroslar’la, karlı dağlardır başı,
Akdeniz’le, hilâl gibidir kaşı,
Tarihine gömmüş, nice savaşı,
Gazileri başka, şehitler başka.

İnsana zevk veren doğa, Manavgat.
Toroslar’dan gelen hava, Manavgat.
Türlü bitkilerle, deva Manavgat.
Dağları bir başka, nehri bir başka.

Mustafa EROL