Manav Pınarı Şiiri - Mehmet Demirkol 2

Bir insanı sarılmadan terk etmem,
Vücudumdaki su oranı azalana kadar ağlamalıyım,
Benim işim artık bilinen tüm acıları dinleyerek öğrenmek;
Dinlemek, ne zordu;
İçinde fışkıran ve devletler yıkacak kelimeleri söylemeden durmak.

Sarılmalısın bana,
Gün gelir ellerin buruştuğunda; belki de başka çocuklar etrafında
Yine bir insanı etkilemek için konuşursun,
Konuşursun konuşmasına ama çocuğun dertlerini kaldıramadan,
Terk etmek sana yakışır,
Çürümüş korkuların ve gaz lambası tecrübelerin;
Kısacası, sen kime dokunsan; ailesi yıkılır.

Geçici dünya işte karnını doyursan gülebilirsin artık,
Sıska vücutlarda artık mutlu olabiliyor,
Beni kaldıramaz artık bu şehir,
Hele ki bu kadın;
Çok derdim vardı ondan başka,
Derdim dert olmadı ondan başka;
Kararttım gözümde her ne beyaz varsa
Artık yürüyerek öğrenmeliydim.

Seni belki de, ikinci el hayattan buldum;
Bunun satıcısını tanısaydım, ikinci bir hayatı olmayacaktı.

Karıncalarda işleyen tüm düzenlerini artık geride bıraktılar,
Ne köprü kuruyorlar, ne de kışlık biriktiriyorlar;
Varsa yoksa, asker karıncaların her yerde söylemleri.

Ağlamak çok kolaydır, kırk üç kilo biri için;
Daha şimdiden on beş litre oldu.