Manastır Türküsü Şiiri - Önder Birol Bıyık

ölüm gurbetini getirdi hanemize
en masum bedenimize serpti yalnızlığını…
en cansız yerimize

annem sırtlarken yoksulluğu kasıklarından
çok acımız vardı bizim… bir de ölüm saldırdı
ve ben aseton kokulu o hastane odasında
ablamın güzel ölüsüne bakarken öğrendim
manastır türküsünün acıyı yatıştırdığını

ölüm de bir yaşama biçimi aslında
kapısız yokluğun anlam sığınağı
bazı merdivenler karanlığa iner ya hep
belki bir kentin yarım kalması

ama laf anlatmak zordu
gözünde fırtınalar biriktiren babama

ilk o zaman anladım babamın
ağlamazsam çıldırırdım, dediğini
o zaman anladım göz yaşlarının
çıldırmaya iyi geldiğini