Manasız Yanıp Söner Gözlerin

utandım biliyor musun
sen gözlerini ateşe sattığında
bıraktığında yokluğa ellerini
ufacık tebessümünde
sende mi deyişinde usul usul

kaybettiğim tenha bir zamanın
çıkış noktasıydı oysa ki gözlerin
ihtimalleri yüreğimin var yada yok
sen öfkeni kusmaya yakın
kırıntısında sıcaklığı bende ellerinin

gizlenen yanlarından sürünür yüreğim
sır olan senlerimden
aralık bıraktığın izlerden eser
hiçlere hışımlanan rüzgarım
sus eder kızrarı şakaklarım
mahcubiyetim azar hissedildiğinde sen

kırkı çıkmamış bir sevda bendeki
umutsuzluğumla bezenmiş senlerimde
korkularımda uyanır uzaklığın
gel desem düğümlenir kelimeler
kifayet lal olur gecemde
manasız yanıp söner gözlerin