Mânâ-i Mestur Şiiri - Frontal Lob

Varlığın, vakti unutturan bir sırra remiz,
Tenin, zerrâtın en latîf tecellisi.
Her nefesin, âlem-i gaybın yankısıdır,
Ve ben, sende kendi kevserime akıtırım hülyamı.

Gözlerin, esrârın sarmalında bir levh-i mahfuz,
Bakışların, kadim bir satıh, anlamı henüz çözülmemiş.
Kirpiklerinin gölgesinde bir cihan saklıdır,
Orada, ne bir ses ne bir şikâyet işitilir.

Ellerin, kudret kaleminden dökülen bir remz,
Her dokunuşunda bir devran silinir,
Ve kader yeniden yazılır;
Zira tenin, zamana meydan okuyan bir mihraktır.

Adımların, feleklerin döndüğü mihver,
Nefesin, en derin uçurumlarda yankılanır.
Bir âh gibi yükselir varlığın,
Ve ben, o âhın içinde yiterim.

Sana duyduğum aşk, mânâya sığmaz bir deryadır,
Ne bir kıssa, ne bir beyit taşır yükünü.
Sen, kâinatın kilidisin,
Ve ben, seni çözmek için yaratılmış bir bilmecedir.