Mânâ Güneşi Şiiri - Hanifi Kara

MÂNÂ GÜNEŞİ

Oku emri ile, Hıra’dan doğan
Mânâ âleminin, güneşi Kur’an.
Bir tek harfi dahi, hiç değişmeyen
Mânâ âleminin, güneşi Kur’an.

Allah’dan Resüle, vahiyle hitap
Bâtıllara değil, sen Rabbine tap
İlmi üstün tutan, yegâne kitap
Mânâ âleminin, güneşi Kur’an.

Onun yeri, ne Batı’dır Doğu’dur
Hem kalplerin, hem gözlerin nûrudur
Yaratılmış ne var, kataloğudur
Mânâ âleminin, güneşi Kur’an.

Darda kalanlara, sanki bir Hızır
O öyle kitap ki, her zaman nâzır
Ne sorarsan ona, cevabın hazır
Mânâ âleminin, güneşi Kur’an.

Ehli olan, değerini bilmiştir
Küfrün izlerini, bir bir silmiştir
Yaş/kuru ne varsa, o bildirmiştir
Mânâ âleminin, güneşi Kur’an.

Onun hasretiyle, yanıyor sîne
Yeter soğuk bakma, gel gayrı dîne!
Sağlam yapış n’olur, vahiy ipine
Mânâ âleminin, güneşi Kur’an.

Gelen kitapların, son asıdır o
Söylenen her sözün, en hasıdır o
Bütün yasaların, anasıdır o
Mânâ âleminin, güneşi Kur’an…

19/05/’20
Hanifi KARA