Mana Şiiri - Fatih Hepgüler

Mana, mana, bir gün gelir imana
Ve mana yenilir, giden zamana
Hayatın sonrası görülen tek renk
Gözlerdeki mana hep aynı mana..

Bir cümbüş kıyamet kopup ta gider
Alaca karanlık, atomlar şenlik.
Kalplere ok deymez, sapıp ta gider
Geriye ne senlik kalır ne benlik.

Yazlar, ah o yazlar var ya kış gibi
Üşürsün dışarı soğuk zemheri.
Bakarsın geçmişe, kaş çatmış gibi
Biraz geri durun, bulutlar geri.

Başında dağ gibi boyunca efkar
Keşke ye karışmış ahlar, eyvahlar
İçini sinsi bir kor gibi yakar
Ölüm kadar soğuk, eski günahlar.

Yaralar silinir, vurgun sinende
Yırtılırcasına ve kanatarak.
Bir şeyler çekilir, gider ya senden
Senide tutup bir yere atarak.

Hiçbir fark yok, çöl ve göl arasında
Fark; boğulduğun ve boğduğun yerdir.
Yaşadın berzah ve döl arasında
Bu dünya doğmadan, doğduğun yerdir.

Hakikat bir mana sırrın ötesi
Görülmez kalemle yazılmış gibi
Yokluğun sonrası varın ötesi
Yokluğun içine kazılmış gibi.

Ve yağmurlar yağmaz, ayrılık vakti
Aşkın gereğince gitmek mi gerek.
Belki son celsede ölmek gerekti
Ya da yaşamak hep kahır çekerek.