Mana Şiiri - Ramazan Özütürk

Aksaray’ın mis kokuyor havası
Bağbana kurulmuş bülbül yuvası
Ervahta var Yetmiş bin evliyası
Hasan Dede, Ali Baba dahası…

Hasan Dede yatar Hasan dağı’nda
Kar donarda, suyu donmaz kabında
Zerre kadar ateş yanmaz yanında
Isıtır keramet Hasan dağı’nı…

Ali Baba yaşar şehir içinde
Külhan idi güzeller hamamında
Bir parça ateş taşır mendilinde
Ziyarete gider Hasan Dede’yi…

Alev alev ateş yakmaz mendili
Koluna takardı katık zembili
Erenler safında yer almış belli
Buz dağları söndürmez ateşini…

Bir gün Hasan Dede hamama gelir
Mendil içinde hediye kar getirir
Karı hamam duvarına astırır
Kar erimez, gösterir ermişliği…

Çizik çizik buhar akar duvarda
Isıdan değişme görülmez karda
Hasan Dede göz altından süzerde
Keyifli, keyifli yapar sohbeti…

Hoşgörü ve aşktan sohbet ederek
Zaman geçermiş birbirin överek
Ali Baba zaaf arar gülerek
Hasan Dede açık vermez dervişe..

Hamamda beyaz topuklu hanımlar
Kahkaha atarak bir bir çıkarlar
Hasan Dede görünce eder nazar
Manevi gevşeme hisseder kalpte…

Erimeye başlar duvardaki kar
Mendilden sızmaya başlamış sular
Sessiz, sessiz gülücük atar duvar
Ali Baba kaçırmaz bu fırsatı…

“Dağ başında dervişliği olanlar
Hanımlar yanında kalbini açar
Ham dervişlik ile yolundan sapar
Kaptırır gönlünü, yenmez nefsini..

Halkın içinde olunur evliya
Ak topuk görünce almaz ciddiye
Canlı cansız her şey muhtaç sevgiye
Bırak dağ başını, in gel beldeye..”

Böyle hitap eder Hasan Dede’ye
İsterse denizler döner dereye
Bir Fatiha da sen oku türbeye
Yaşatmalı gönülde erenleri…

Özütürk şahlandı gene
Bunlara denmez efsane
İmanla kurulur hane
Erdem açar kapıları…