Mamafih Şiiri - Kadir Arınç

Bir gece yarısı sessizliğin köşesindeyken saat,
Kulaklarını tıkayacak akrep, yelkovanı duymayacak…
Uyumadan fecilerini seçerken masat,
Rüyalarını bileyip, bilinçaltını doğrayacak…
Sargılar muhtelif vesait,
Oda kül kokan hissikablelvuku…
Mazaretsiz geç kalınca uyku,
Gözyaşı umrunda olmayacak…
Sarıl bana yalnızlık!
Dudakların perileri saçıyor tutku,
Kanatlarından kaçıyor kuşku…
Zararsızlaşıyorlar gittikçe; ancak,
Başlarında bürgü durmayacak,
Elleri saate dokunamayacak…
Cılız tavizler uğruna bir kalp ölecek muhtemelen…
Ağız dolusu sevgiler bitecek müstakilen…
Bir sen, yavaş yavaş kayıp düşmeyeceksin dilimden;
Siyahın cilvesini kuşlara yasak eden,
Körkütük yalpalayan gecede…
Ve akrep söz veriyor uykuyla;
Biri kulaklarını, diğeri rüyalarını tıkamayacaklar…
Doğrul mehtaba doğru simam,
Parlayan her kelimenin sonunda ten var…
Ona bak!
Öylece kal,
Misafir olarak…