Malum Şiiri - Recep Özden

Böyle başlamamıştık. Ruhumun renklerine sıkı sıkı bağlıydı umutlarım. Gördüğüm görmediğim tüm güzellikler köşeyi dönünce beni bekliyordu. Sadece inanmak değildi bu, sadece yürekten değildi, yazılmıştı. Okumuştum. Oysa ki imzalamadan önce okuduğum çok nadirdi. Tüm koşul ve şartları kabul ederek çıktım yola. Yalanları da kabul ettim tabii ki. Sürmesi o kadar heyecanlıydı ki, ne kanayan dizlerim ne de kırılan ayağım o bisikletten düşmelere aldırıyordu. İnanmayı seçiyordum her seferinde. Düşe düşe bir gün kirleneceğimi ve ne kadar yıkanırsam yıkanayım temizlenemeyeceğimi bilmiyordum. Gördüğünüz bu kalıcı yaralar, evet haklısınız, benim suçumdu Hakim Bey. Sebebim malum.

Gittiğim yolu beğenen sadece ben vardım şu koskoca dünyada. Asfalta gerek yoktu, vatan gibi bir toprakta büyümüştüm. Yakıta gerek yoktu, elektrikliydi zaten ruhum. Yedeğe ihtiyacım yoktu, en kalitelisinden bulmuştum tekerleklerin. Suya gerek yoktu, Yaradan elbet yağmur yağdırırdı. Yemeğe gerek yoktu, artık doymuştum glutenli geçen günlere. Ağaca gerek yoktu, yeteri kadar dinlenmiştim yalnız gecelerimde. Kahveye gerek yoktu, sınırsız su pınarı gibiydi gönlüm, kanardı susuzluğum. Yol arkadaşına gerek yoktu, dünyanın en güzel şarkılarını dinliyordum, söylüyordum, hatta yazıyordum. Hiç bir kanıta ihtiyacım yoktu, sonuna vardığımda zaten o yoldan geçtiğim ispatlanacaktı. Yani haklısınız Hakim Bey, daha başından suçlanacağımı biliyordum. Konular malum.

Biliyordum, geçiçiydi bu fütursuz hâlim. Yediğim vurgunlardan ölmemiştim. Yol o kadar güzeldi ki, sonunu düşünmek aklıma bile gelmemişti. Kahraman da olmak istemiyordum. Kahramanların düşmanları çok olurdu. Beni kahraman ilan edip, kendilerini düşman yapanlara diyecek bir sözüm de yoktu o yüzden. Yerin kırk kat altından, atmosferin dışına kadar bir tane ittifak ortağı bulamadılar. Hepsi arkalarından vurdu. Hepsine sövdüler, beni de ebedi düşman ilan ettiler. Şimdi o uzaklardaki ülkede, kendi cumhuriyetlerinde Lale Devri'ni başlattılar. Yaradandan korkmadıkları için, yeniçeriler akıllarına bile gelmiyordu. Kazanlar kalkacak, Lale Devri bitecek, ve bağımsız cumhuriyet ilan edilecekti. Sonunda apansız kaçan onlar olacak, ömürden çalan ben olacaktım Hakim Bey. Gerisi malum.

İstemiyordum ama o gözlüğü taktım. Gözlerim bozulduğundan değil, beni kör etsin diyeydi. Çünkü gözlerimi azıcık araladığımda gördüklerimden dehşete düşüyorlardı. Kör olmamı istiyorlardı. Kör ol ve edebinle otur. Bayılıyorlardı o halime. Karşıdan karşıya geçerken, yardım eli beklemekten usandığım için tek başıma geçmeyi öğrenmiştim. Elli ülkeyi bu kör gözlerle gezdim. Kör olmanın da en güzel yanlarından birisiydi melodiler. Daha iyi duymaya başladım sesleri. Bam teline basmadan biliyorum o notanın geleceğini. İtiraf ediyorum, bilerek çok bekledim bam telime bassınlar diye. Kırbacı vurdukça daha da coşkundum. Ancak öyle yaşadığımı anlıyordum. Gerisi upuzun bir sessizlikti. Kimse bilmez neler tuttuğumu içimde o derin sessizlikte. Anlatamadım Hakim Bey, sebebim malum.