Malik baba Şiiri - Mehmet Karabulut 2

Onu tanıdığımda çökmüştü ama öylesine heybetli biriydi
Yumruğunu sıkmaktan nasır tutmuş elleri bir kürek kadar iriydi
Hoşgörülüydü boş adam değildi lâkin herkesin gözünde deliydi
Kabri nurla dolsun mekânı cennet olsun uğurlar olsun Malik baba

Hiç kimsesi yoktu hayatta onu ayakta tutan eğri sopasıydı
Tek varlığı tenekeden derme çatma bir baraka bir de abasıydı
Görenler dilenci sanırdı ama o aslında tam bir dert babasıydı
Kabri nurla dolsun mekanı cennet olsun uğurlar olsun Malik baba

Az konuşur asla boş lâf etmezdi nasihat etmek hoşuna giderdi
Her söze başladığında önce tebessüm eder sonra bak evlât derdi
Kendinden bahset dediğimde sözü değiştirir konuşmak istemezdi
Kabri nurla dolsun mekânı cennet olsun uğurlar olsun Malik baba

Bir akşam kapımı çaldı veda etmeye geldim dedi gözleri doldu
Duygulandım sarıldım sanki o dağ gibi adam kollarımda kayboldu
Bu saatte nereye dedim dedi evlât benim için gün akşam oldu
Kabri nurla dolsun mekânı cennet olsun uğurlar olsun Malik baba

O akşam sarılırken bir mektup bırakmış cebime farkında olmadan
Yetim öksüz kalmış sokaklarda büyümüş henüz
yedi yaşı dolmadan
Allah'a dua edermiş evlât sevgisi göster bu canımı almadan
Kabri nurla dolsun mekânı cennet olsun uğurlar olsun Malik baba

Ben saygımdan ötürü ona hep aynı şekilde hitap ettim yıllarca
Birer yabancı olmamıza rağmen evlâdı gibi sevmiş umarsızca
Bilseydim hiç küçük şımarık bir oğul gibi seslenmez miydim arsızca
Kabrin nurla dolsun mekânın cennet olsun uğurlar olsun Malik babam