Malatya garında Şiiri - Akif Tütüncü

Bir ömür giden treni beklemek
Koşmak, birkaç yolculuğa ayrılan raylarda.

Her istasyon gelmeyecek yolcuya durak
Raylar yağıyor uykularıma.

Bırakılan yolcunun el izleri üşür kışları
Ayrılıklarda yanar, genişler raylar, ayrılır mevsimlere.

Bir ray ayrımıyla gittin ya ölüme
O günden beri bu durak, dönmeyecek yolcuyu beklemekte.

Buğulu bir çiğ tanesi gibi toprağa yapışan demir yığını
Babamı alıp öyle bir gittin ki, her tren ölümdür artık bana.

Ölümümdür ateşin kara tren, ben yandıkça sen yolcu
Malatya garında kalmış çocukluğum,bıraktığın gibi.

Ne Etimesğut istasyonu büyüttü beni, ne Sincan.

Haydarpaşa’ya uzandım bir okul vakti
Malatya garında kalmışım çocukluğumla, gidemedim

Kokusu sinmiştir belki ondan, iki ray arasında yatan asıl ölü benim