Malatya Ağlıyor Şiiri - Ufuk Güney

Malatya suskun Malatya yasta
Malatya sessiz sessiz bana ağlıyor
Tüm şehirler sussada
Malatya susmuyor
Yüreğimin yangınları gibi
İçten içe yakıyor her zerremi
Çığlık çığlığa haykırarak
Evimin duvarları üzerime geliyor

Bu şehrin her yeri sen kokuyor
Kaldırımları caddeleri sokakları
Tüm şehir yokluğuna ağlarken
Sensizlik bir çığ gibi üzerime yıkılıyor

Sana haykırdığım tüm sözlerim
Bir heves bir gönül oyunu değilki
Dünyada tüm sevenler mutluyken
Peki biz niye böyleyiz sevdiğim

Yokluğun bir Cehennem olup
Dolanıyor boynuma
Öldürüyor beni hiç acımadan
Ağır ağır canımı alıyor

Gittiğin günden beri
Malatya şehri sana ağlıyor
Seni unutmak için
Ne yapsam ne etsem
Yaşadığım herşey
Anlamsız geliyor gözlerime

Saçma sapan yaşıyorum
Adını aşk koyduğum sensizliği
Bir sigara gibi içime çekiyorum seni yar
Gökler ağlarken yokluğuna

Seni bu şehrin her yerine kazıyorum
Otobüs duraklarına
Kaldırımlara Caddelere
Kalbimin en derin yerinde saklıyorum

Nefes nefes
İçime çekiyorum her solukta seni
Ciğerlerime sen doldukça
Nefes almaya korkuyorum her defasında
İçimde yanlızca sen olduğun için

Malatyanın içi yanık
Öylece bekliyor sessiz sessiz
Suları durgun insanları yasta
Ve sen geliyorsun
Zamanlı zamansız aklıma
Vakitli vakitsiz gecenin bir yarısı

Bütün zamanları durdurup
Başlıyorum seni yazmaya
Karaladığım sayfalar bile yasta
Ben yazdıkça senin adını
Her defasında Dünya duruyor yar

Gök guppe yıkılıyor sanki üzerime
Tüm kainat sussada
Seni seven aklım susmuyor can
Sayfalar dolusu seni yazıyorum
Malatya denilen bu şehir
Sanki yokluğunda bana dar geliyor can

Kelimelerim suskun
Kelimelerim anlamsız bir vaziyette
Bütün sözlerim yürek yakıyor
Yokluğunun kara gecelerinde
Sustukça susuyorum

Bir güneş gibi doğuyorum
Bu sensiz geçen Malatya şehrinde
Malatya suskun Malatya yasta
Malatya sessiz sessiz bana ağlıyor can
Malatya bana ağlıyor senin yokluğunda
Malatya sana ağlıyor...