Maktel Şiiri - Sedat Şanver

XXI

Bahtı reş, bahtı reş
kan yerde kalıyor.

Yaradılmış her nefesin rızkı
bu toprakta, bu suda, bu göktedir.
İnsan, insanı kucaklamak içindir;
kurt, kurdun yolunu kesmek için.

Su!
Hüseynî yenilgiler tarihi.

Söz
sen ey insan
yenilgi bunca namusluyken
elin nice ki namlu ve tetik uzağıdır
nice ki ölümle avutulmuştur varlık
sen, insan
kendini ancak kendinle kazanabilirsin.

Sen,
ey insan
Ateşten sakın
korkudan uzak dur
hayatın hesabını öde, suçu sahiplen.

Bil:
Dağın bir yanı buzsa, bir yanı alevdir.
yolun bir ucu ayrılıksa, bir ucu kavuşmadır
insanın bir yüzü dostsa, bir yüzü haindir
sen
bütün bunları bil:
Uzak,
ancak kendincedir.

Badem göz, sütbeyaz ten, Gülbahar
Gülbeyaz, Nazperver, Dilrübâ

Cariye esir pazarını şenlendirmek içindir.
Pirinç musluklar
geniş ve derin kurnaları kanla doldurmak için.
Çöl, iğdiş edilmiş erkeğin acısını dindirmek içindir.

Bil,
gözünün önünden cellat ipini eksiltmezler.
İp, bekleyişi bitirmek içindir.

Ayrı sofralarda ayrı yemekler yedik
sini devrildi, sevişme yarım kaldı.

Bir çift firuze, otuz kırat pırlanta.

neyimiz kaldı tutunacak kendimizden gayrı
neyleyelim kendimizden gayrı tutunacak dalımız yoksa

Ayrı sofralarda ayrı yemekler yedik
dökülmüş incileri toplamaya geç kaldık
tahta bulaşmış kanı silmeye
boynumuzu sıkan ilmeği çözmeye
hançeri kınından çıkarmaya geç kaldık

Anlam gizledi kendini. Sen, böyle
hüznü bir direnç sayıp yürüdükçe
önce gözlerini sakladın alnına
tenini sevgiliyle yıkadın
yenildin, geciktin
bedeli acıyla ödenecek elbette bunların
ödenecek borç.
Geciktim, borcumdur. Ve bir ses
“Ah vuruldum! ”
düştüm oracıkta. Katil sustu, can uçtu.
Kim bilir
hangi taş, hangi su, hangi kan
örtecekti bu destan ölüsünü
kim bilir hangi dağ ezilecekti bu acının altında
ve bitebilir hangi gün şahit sayılacaktı

Bütün bunları bildim:

Bahtı reş, bahtı reş
kan yerde kurumasın diye büyüyor bir tarih
dağların ardında
unutulmuş dağların ardında.