Makruşka Darbesi Şiiri - Murat Akbaş

İnsan geçti bu dünyadan…
Dünya onun için var edildi…
O ise yok etmekle meşgul,
Güzellikleri görmeden gitti…
Oysa göz verilmişti…
Hele yok mu o kokular!
Yollarına çiçekler, yeşillikler ve denizler serilmişti…
O ise vahşeti haykırıyordu…
Topların ve silahların ucunda…
Duymuyordu martıların sesini…
Dağlardan akan suyun sesini…
Yağmurun bereketini anlamıyordu…
İçindeki ihtiras, dışındaki dünyayı yok ediyordu…
Bir hiçlik uğruna sahibi olmadığı her şey ona bir şey anlatıyordu…
O ise inatla, anlamamak adına…
Yok oluşunu, yokluğunu haykırıyordu…
Var olduğunu bilmeden mezarını kazıyordu…
Duvarlar örüyordu, bir tuğla ustası gibi…
Tuğlaları; kin, nefret, öfke, vahşet, ihtiras, küfür, bencillik, kıskançlık ve ihanetti…
Kan ve gözyaşı idi…
Ördükçe kendini şeytana kurban ediyordu…
Dünya ise bir nokta idi…
Cahilliği ise dünyası oluvermişti…
Anlayabiliyor musun?
Anlatabiliyor muyum?