Makine ve İnsan Şiiri - Müslim Avcıoğlu

Sanayi devi kemirdi yedi,
Kustu çirkefini canlı üstüne.
Sessizlik istendi, hep yıllar boyu,
Ama herkes düştü, kendi derdini..

Huzursuz kafalar daima yorgun,
Gürültü, beyini kemiren böcek.
Hep yüzler sararmış benizler solgun.
Bir gün beyinler tek tek ölecek..

Uğultu istenmez, daim misafir,
İstense de gitmez. Mekan kurmuştur.
Versen de insana yakutla safir,
Gönlü hoş olmaz içten solmuştur! ..

Gürültü, uğultu, egzoz, bacalar.
Sentetik mamulat, beton dünyalar.
Şimdi insan yiyen modern yamyamlar,
Diri ölüleri her an kucaklar..

Tutsak beyinde ne varsa yapma,
Bağlanmış düşünce istenen olmaz.
Zorlayıp kendini diyemez; yapma! .
Makine boşaltır, kendisi dolmaz! ..
30.3.1981 ytöo.küt.-Ank.