Makine Şiiri - Eymen Özgüven

|

Zorba kadar özgürdük aslında,
Hava bizimdi , toprak bizimdi
Sonra , makine geldi...
Hava , bize görünmez
Toprak bize, emek vermez
Oldu !

Önceleri biraz ekmek, biraz su
Biraz da aş yeterdi ,
Sonra, devran öyle bir değişti ki
Döndükçe makinenin çarkları,
insanoğlunun gözüne
Pis bir hırs dalgası
Celp etti !

Ne ana evladı
Ne de evlat anayı tanır oldu,
Makinenin içinden çıkan
Mangırlar için,
Beyaz - siyahı , elleriyle
Dinamonun sıcak nefesine
Hapis etti !

Kitaplarda yazmaz ama
O dinamoların eşsiz sıcaklığında
Siyah kıtanın,ne bahtsız evlatları
Can verdi !

||

Zaten birbirine kin dolu
İnsanoğlu
Bununla da kalmadı
Makinenin de gelmesiyle birlikte
Adeta kancık oldu,ölüm
Kustu !

Hatta öyle bir zaman geldi ki
Sırf dini farklı diye
Panzerler, Emperyalizmin dahi
Kellesini koltukta tutan
Siyonizmin üzerine, korkusuzca
Yürüdü !

Ah keşke durdurmasalardı
1947'nin kışında Korkusuz korkağı da,
Ölüm kusan makineleriyle,
Şu kahpe dünyadan, Silseydi,
Topunun
Kökünü !

Silseydi de görmeseydi gözlerim
Bugünlerde,
Böylesine cüretkar,
Böylesine vahşice , Bir
Zulmü !