Küçük bir çocuğun hiç büyümemesi can eşini bulma yolunda içini dökmesidir.
Gök yırtılsa ben ağlarım
toprak susuz kalsa ağlarım
Zamansız açan güle ağlarım
Sen olmazsan sana ölürüm
Sen misin gelen
Bana mı dedin Meyus
Dur gitme ulan deyyus
Her gün açılan meyhanede
Yıkılan bir ben değilim
Gündüzler akşamı kustu.
Yine mi pustu be yine mi?
Göremez oldum sinemi.
Gül yaprağından döküldü gecenin teri.
Meyhanede kırıldı taburenin beli
Yine kaldı bir başına
Sessiz sedasız ruh gibi
Aktı gözlerinden umutlar
Yağdı dolu gibi
Bir fırtına koptu yürekten
Zamansız esen rüzgarda
umutsuz açan gül yaprağında
Dar günde giden yâre
Bir sor bakalım derdi ne imiş
Kıvılcım ile tutuşan oduna
Huzur mu desem
Bu rüyadan uyanmasam
Ömrümümü tamamlasam
Erimeyi bekleyen kar tanesi gibi buhar olsam
kör olası yüreğimi dağlama yeter
Sana kin tutmaz kalbimin hali itten beter
Unutmuşken seni
Bakma bana yalandan bakma
Tutuldu yine gözler boşluğa
Durdu yine zaman
Döküldü yine bir kaç damla
Aldındı yine bir kaç derinden nefes
Yine yüklendi tatlı gülüşlerine
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!