Makber Şiiri - Hande Ortay

Makber

Ah yorgun yüreğim
Mecazi gülüşün sana kalsın sevdiceğim
Bana dört mevsimlik meşakkatli gülüşünle gel hasret kaldığım

Birisi ayaz, diğeri ise Şubat rahmeti olsun
Biraz da fesleğen kokularıyla gel bahara salan

O da olmadı, tebessümünle gel yârim
Gel ki, bileyim zahmetsiz rahmetin hiçbir anlamı olmadığını
İşte o zaman anlarım ki, her yağmurdan sonra bir gülüşünün hatırına avuçlarımda ne rahmetler birikeceğini

Suya ayın mavisi düşerken,
Gecenin ambarında saklanır birkaç dize
Kaçarız dünden peşimize takılan zamandan

Ve sabahın erken saatlerinde emanet bir nefes şişirir, rahmetin yelkenlerini
Derdi, kederi, hasreti ikiye böleriz vakitlerden

Vuslat göğün karanlığa,
Bulutların siyaha selam durmasıyla,
Günlerden hüzzam,
makamında bir gözyaşının duaya akmasıyla
Duru suların nahoşluğuna

Hatırlanmaya isimler dökülür geceleri yüreklerin ambarından
Dilimizde o güzel parça kalmış,
her yer karanlık diye başlayan
İçimizde bu ne makber yarasıdır Allah’ım,
katran karası gecenin siyahına sığmayan?

(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.
Şiirlerin izin alınmadan kopyalanması ve kullanılması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Yasasına göre suçtur.

Hande Ortay
(İstanbul) 10:10