Makber Şiiri - Zeynep Can

Gölgelerime kadar hissettiğim ayaz.
Gelmek bilmez yaz.
Yapraklar örtülü bembeyaz.
Hayallerim,
Uğrayın bana biraz.
Düşüncelerim,
Etmeyin itiraz.
Barışık değilim sizinle.
Affettiremezsiniz kendinizi bana.
Sizsiniz bana yer ayıran enkazda.
Bitmez haylazlıklarınız
Ama ben artık yorgun düştüm
Size etmekten itiraz.
Durmayacaksınız,
Biliyorum.
O hâlde,
Makberimi kazın,
Haz doruğunuza ulaşın.

Burası karanlık,
Nefes alamıyorum.
Görüşüm bulanık,
Ağzımda gizlenen hıçkırık.
Yok mu, ışık?
Kaşlarım çatık,
Gözlerim açık.
Yok mu, beni kurtaracak biri artık?
Nasıl mecburum umuda,
Sevgi kokan mektuplara...
Değil kuyumcudan alınan pahalı altınlara,
Bir sevgi sözcüğüne muhtacım ben.
Alsanıza.
Neyse.
Benim yardım çağırışlarım
Duyulmaz hiçbir zaman.
Aslında söylediğim cümleler apaçık
Ancak siz anlamazsınız azıcık.
Alın
Bir ısırık
Ölüm otundan.
Neden reddediyorsunuz?
Basık mı gelir size mezar?
Neyse.
Yokmuş meğersem
Hiç kimse.
Gerçekleşiyor bir hadise.
Veda ediyor bir kimse.
Hıçkırıklar, arafta.
Seslenişler, dağın yamacında.
Yazarım, itina ile.
Okursunuz, vurdumduymazlık ile.
O hâlde,
Antlaşma imzalanmalı geçmiş ile.
Barışılmalı hayat ile
Ve dönmemeli yeniden gezegene.