Makber Şiiri - Sedat Çakmak

İnsanoğlu bu ilde,niçin beyhude gezdin?
Toz misali yel oldun; nice garibi ezdin.
Yoksa bir şey mi oldu? şimdi ölümü sezdin,
Senin durağın işte,birkaç arşın bir Makber.

Bir yığın tümsek görsen,toprak diye bakma sen!
Birkaç dua oku geç,ona ağıt yakma sen! ...
Çelenk,ağıt nesine! isim bulup takma sen,
Çünkü onun ismi var,ona demişler Makber.

Senin koynunda nice,şühedalar yatıyor...
Belki 'Belhümedel´dir; toprak bile atıyor (!)
Seni görüp geçenler,neye çalım satıyor?
Bu alemde bizlere, son duraksın sen Makber.

Yığın yığılmış toprak,rengi sararmış yaprak,
İbret değil mi sana? Artık gafleti bırak! ...
Pek de yakındır sana,söyleme bana ırak,
Ahiret yolculuğu,ilk duraksın sen Makber.

Sessizlik neden çökmüş? Kuşlar bile uçmuyor!
Sanki virane olmuş,kapın yok mu açmıyor?
Orda imanın yoksa,ziya olup saçmıyor...
Ziyası olmayana sen zindansın ey Makber.

İki uca taş konmuş,kimisinde o da yok...
Boş avare laflara elalemin karnı tok,
Bu dünyanın misali,bir kılıçla bir de ok.
Okun durağı sondur,sende durak ilk Makber.

Sessizliğe bürünmuş uzanıp yatıyor,
Alemin sonu yakın,ne güneşler batıyor!
Oyle bir dehşeti var pamuk gibi atıyor...
Bir gün gelirde çatar,seni de atar Makber.

Dilin yok mu? Ey toprak! dertleşeyim seninle,
Tinin yok ki ne fayda, tutunayım teninle...
Candan eser bir şey yok,övüneyim seninle,
Adın kara bir toprak,olursun bize Makber.

Nice insanlar yatar, seni seni yarıp içinde,
Ölmedikçe ne bilir? İnsanoğlu bu inde(!)
Yılan,akrep saldırmış,ayağının dibinde,
Niçin yandan geçersin,ibret değil mi Makber.

Başına bir taş konur,mevta adı yazarlar...
Fani alem geçici, neden bilmem azarlar?
Seni kaleme alır, bunca büyük yazarlar,
Kalemler anlatır mı? senin halini Makber.

Sedat,sen yaz Makberi; alem dilinden anlar,
Bilmem nedir ey insan! bunca dökülen kanlar...
Yazık deyil mi sana, boşa geçen zamanlar? ..
Can bedenden çıkınca, beden sendedir Makber