müptelası olduğumuz özgür yaşam idealimizden
umut kırıntıları ile avunmak kaldı payımıza
özgürlüğümüz için kavgaya girmeyi,
göze alamadığımız gibi
nedense,
aşkı da yaşamayı beceremedik bir türlü
aramıza maskelerden kalın duvarlar örüp
dilimize,
hiçbir anahtarın açamayacağı birer kilit vurduk
ve sustuk,sustuk,sustuk
sustukça yaralanıyorduk
ve yaralandıkça olgunlaşacağımıza inanıyorduk
çok geç anladık ki,
kaybettiklerimizden arta kalan tortuymuş olgunluk
şimdi tortu sağanağı altında,
kasvetin yörüngesine oturmuş,
efkar yolluyoruz
aynı dertten müzdarip kırık yaşamlara
artık hepimizin paydası bir
aynı aşkın müdavimlerinde bıraktığı yaralar
aynı derinlikte kanamasada...
Kayıt Tarihi : 6.3.2005 13:10:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!