Kul gafilse Rabbinden; onun nefsi emmare!
Nefse tabi nadanlar; ne emretse yapıyor!
Yoksa şayet diyanet; sırf ziyandır semere!
İlah yapıp hevayı; gece gündüz tapıyor!
Nefse olmaz itimat; mutmainne olmadan!
Kul edemez terakki; onu hasım bilmeden!
Zülfü kimi ayağın koymaz öpem nigârum
Yohdur anun yanında bir kılca i'tibârum
İnsâf hoşdur ey ışk ancak meni zebûn et
Ha böyle mihnet ile geçsün mi rûzigârum
Devamını Oku
Yohdur anun yanında bir kılca i'tibârum
İnsâf hoşdur ey ışk ancak meni zebûn et
Ha böyle mihnet ile geçsün mi rûzigârum
İyi öğret nefsine; tevekkül-ü etemmi!
Nar’a nur’a hamd edip; terk etmeli sitem’i!
Bir numune istersen; gör İbrahim ethem’i!
Tacı tahtı bırakmış, eşikleri öpüyor!
Sen Allahtan razıysan; oda senden razıdır!
Ona sonsuz itimat; en önemli farzıdır!
Rızasına giden yol; ol Habibin tarzıdır!
Marziyeyi istersen; bak o neler yapıyor!
İşte sana beş makam; beşincide kıl karar!
Çıkamazsan oraya; tarif olmaz o zarar!
Rab kulunda daima; ihlâslı kulluk arar!
muttaki muhlis kulu; kendine dost yapıyor!
Dostlarına hüzün yok, korku yersiz onlara!
Hep huzur ve sürur var; böyle ins ve canlara!
Namzet kılar onları; ukbada cinanlara!
Hak dostunun sonunu; gör ne hoş yapıyor!
EYVÂLLÂH MUHTEREM
TAM PUAN
Bu şiir ile ilgili 1 tane yorum bulunmakta